KLM Health Services
enkele pagina’s uit het Strategisch merkplan (volledig plan op aanvraag in te zien)
enkele pagina’s uit de seo-strategie (volledige strategie op aanvraag in te zien)
het meetplan (volledig plan op aanvraag in te zien)
het marketingdashboard (deel van de data is onleesbaar gemaakt i.v.m. dataveiligheid)
Waterschap Rijn en IJssel
Contentstrategie (klik om document te openen, PDF)
Eén van de AI-video’s voor het Waterschap
Interview met een Dijkgraaf
Actualiteit: werken tijdens Covid
Vloggende medewerkers (klik op afbeelding om het vlog te openen)
MOGEN WIJ EVEN?
We zeggen het al jaren: het is tijd om te stoppen met schreeuwen. Maar soms moet je wel iets over jezelf vertellen. Zeker als je er trots op bent. En trots zijn we! Dit jaar hebben we weer een paar toffe nieuwe klanten en projecten aan ons portfolio toegevoegd.
Zo zijn we de politiek in gedoken met een verkiezings-campagne voor de Provincie Gelderland, gericht op jongeren. Veel jongeren op het MBO hebben maar weinig met die provinciale verkiezingen, en dat kunnen we ze ook niet echt kwalijk nemen: het leven is al druk genoeg. We hebben een campagne ontwikkeld om toch op hun netvlies te komen, en ze te laten zien dat de provincie zich ook echt wel bezighoudt met zaken die voor jongeren belangrijk zijn: chillplekken, stages, openbaar vervoer, dat soort dingen.
Nog meer politiek: in het kader van diezelfde provinciale verkiezingen, mochten we voor het Waterschap Rijn en IJssel een campagne uitvoeren die gericht was op het betrekken van het publiek bij hun werk. Van vistrappen tot biogas, van klimaatverandering tot tuininrichting.
We mochten ook aan de slag voor een paar mooie nieuwe klanten in de non-profitsector. Een aantal weken geleden zijn we een samenwerking gestart met Vluchtelingenwerk Nederland. Deze organisatie behartigt de belangen van vluchtelingen in Nederland. We gaan samen werken aan het bereiken van een bredere doelgroep, maar ook aan het vinden van een betere samenhang tussen campagnes, acties en actualiteit.
Daarnaast zijn we ook gestart met een vergelijkbaar traject voor ActionAid Nederland. ActionAid steunt mensen in ontwikkelingslanden om op te komen voor hun rechten. Vrouwenrechten staan daarbij centraal. We ontwikkelen ‘Always Relevant’-content, en gaan de komende tijd werken aan het bouwen van een goed inzicht in de daadwerkelijke behoeften van de doelgroep: wat willen ze lezen, waardoor komen ze in actie?
Goed, nog eentje dan, en dan houden ook wij weer op met over onszelf te praten: we mochten dit jaar ook aan de slag voor CNV Internationaal. Hun missie: het bijdragen aan fatsoenlijk werk in ontwikkelingslanden. Ze helpen werknemers om hun eigen positie te verbeteren, en komen op voor hun rechten.
Klinkt interessant? Wil je samenwerken? Bekijk gerust wat projecten, of neem contact op!
WEG MET STORYTELLING
Als we niet weten waar we een kanaal precies voor moeten gebruiken, dan lenen we termen uit het verleden. Televisie was eerst 'beeldradio' en een fiets was een 'loopmachine'. Het internet was een 'digitale snelweg' en online marketing? Dat is 'storytelling'. Maar als je er even over nadenkt, dan is die term totaal niet toepasselijk.
Ga zelf maar na: wat is 'storytelling'? Storytelling, of het vertellen van verhalen, dat deden we vroeger in een kamer of een zaal. Er was 1 verteller, en het publiek kwam op een bepaald moment gezamenlijk in de zelfde ruimte zitten om naar die verteller te luisteren. Lineaire communicatie, afhankelijk van tijd en plaats. En laat het online kanaal daar nou net niet voor bedoeld zijn.
Als marketeers het hebben over storytelling, dan bedoelen ze vaak dat je mensen moet raken met content die je van tevoren tot een logisch verhaal in elkaar hebt geboetseerd. Jij als zender bepaalt wat je wil vertellen, in welke volgorde en op welk moment. Maar daarbij wordt 1 belangrijk ding vergeten: er zit geen publiek in de zaal. Althans, niet allemaal tegelijkertijd. Dit is internet, alles is hier 24 uur per dag, 365 dagen per jaar geopend. Dus het is een komen en gaan van mensen. En die nemen allemaal ongeveer 3 seconden de tijd om te bepalen of ze jouw verhaal interessant vinden. En ze willen allemaal iets anders horen. En er staan buiten de zaal nog 1 miljard verhalenvertellers te schreeuwen dat hun verhalen ook heel mooi zijn, en... voel je 'm?
Waarom leggen we onze online verhalen op een stapeltje klaar en gaan we zitten wachten tot mensen ze komen lezen? Waarom gaan we niet virtueel de straat op om gesprekken met mensen aan te knopen? Ja, dat is meer werk, maar dan wordt er in ieder geval meerwaarde gecreëerd: je leert mensen kennen, je kunt je verhaal aanpassen op wat je aan feedback terugkrijgt, en je kunt je verhaal aanpassen op specifieke subgroepen, waarvan je weet dat ze graag over bepaalde onderwerpen praten. Je gaat een dialoog aan, onafhankelijk van plaats en tijd, met als doel het steeds beter leren kennen van je publiek.
Storytelling, niet supermodern of zo.
En wat blijkt telkens weer? Als je mensen echt leert kennen, en een tweezijdig gesprek met ze aangaat, dan zijn ze ook bereid om veel meer voor je te doen. We zien het in al onze campagnes: als je mensen goede tips geeft op het moment dat ze die nodig hebben, als je retargeting gebruikt om verdiepende info te bieden (in plaats van 6 weken het zelfde paar schoenen) en als je mensen die geen interesse tonen in een specifiek stukje content daar ook niet meer mee lastig valt, dan stijgt het aantal daadwerkelijke conversies. Je doelgroep koopt sneller een product, wordt sneller lid, geeft sneller een donatie.
Klinkt dat nou niet enorm aantrekkelijk? Die Story wilde ik jullie even Tellen.
ALS ZE JE HATEN, DAN HOOR JE ZE WEL.
Over online campagnes, onderbuiken en doodknuffelen.
Ik zit nu zo’n 15 jaar ‘in het vak’. Altijd al eens willen zeggen. Dat vak is online marketing en communicatie, je weet wel: campagnes, websites, strategieën, dat soort dingen. En eigenlijk is álles daar geweldig aan. Ik ben zelfstandig ondernemer, dus ik heb alle vrijheid. En mijn klanten zijn stuk voor stuk leuke mensen (nee echt!). Ik cross dagelijks door Nederland om lezingen en trainingen te geven, adviesgesprekken te voeren en creatieve brainstorms te begeleiden. En dan kan ik ook nog eens een keer of 5 per jaar op vakantie. Ik weet het, dat is onvoorstelbare mazzel. En daar ben ik me terdege van bewust.
En toch… Toch zit er een niet-zo-geweldig zwart randje aan mijn werk. En dat zwarte randje bestaat uit de, hoe zal ik ze noemen, de onderbuikers. Het zit zo: ik voer campagnes uit voor veel non-profits, en daar werken vaak hele oprechte mensen, die het echt goed met de wereld voor hebben. Maar zoals dat gaat bij non-profits, moet je mensen wel af en toe uitleggen dat het overgrote deel van het Nederlands publiek die houding niet deelt. Sterker nog, als je in een campagne om een klein beetje aandacht vraagt voor kinderen die in vreselijke omstandigheden opgroeien, of meisjes die niet naar school kunnen, dan mag je dit soort reacties verwachten:
“Ach flikker toch op met die onzin dat hebben ze allemaal aan zichzelf te danken ze krijgen geen rooie cent van me help godverdomme de bejaarden hier in nederland gewoon eens een keer stelletje klojos!”
Ik citeer hierboven uiteraard niet letterlijk iemand, het gaat om het idee. Mijn eerste reflex op de onderbuiker is er een van agressie: ik vind het een lompe reactie, hij is ongefundeerd, en hij getuigt niet echt van inlevingsvermogen. Maar, internet is internet. Mensen die het met je eens zijn geven een like of stellen hoogstens een vraag. De onderbuikers schrijven alles van zich af.
Nu kan je doen wat de meesten doen. Reactie verwijderen, de persoon blokkeren en doorgaan met de campagne. Of erger nog: ophouden met het campagnevoeren op internet, omdat er boze Billies rondwaren. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Internet, en dan vooral sociale media, zijn een integraal onderdeel geworden van communicatie, zakelijk én privé, als er überhaupt nog zo’n onderscheid valt te maken. Sterker nog: de meeste non-profits hebben communicatieplannen die bol staan van ‘dialogen met de doelgroep’. Nou, dames en heren: daar is ‘ie dan, de doelgroep!
Het is even schrikken, dat niet iedereen vindt dat microkrediet een slimme manier is om mensen te ‘empoweren’ (moet je eens op de Tilburgse Kermis roepen, dat woord, kan je lachen!) of dat arme boeren een eerlijke prijs voor hun producten zouden moeten krijgen, zodat ze ook eens een keer medicijnen kunnen betalen als hun kind ziek wordt. Ik heb mezelf aangeleerd om bij reacties van de onderbuiker gewoon eens even op de naam van de afzender te klikken.
“hoezo eerlijke prijs dan moet ‘ie godsakkerju niet de hele dag met z’n luie reet onder een boom gaan liggen die boer en hij zal ook weer weer 7 kinderen hebben lange leve geert wilders!!1!”
En dan blijkt ineens dat onderbuiker “xxSanniexx1979” een dame is die al jaren zorgt voor haar demente oma. En dat ‘Sjaantje’ vorig jaar een heftige ziekte heeft overwonnen. Ellende is relatief. Het is moeilijk om je te verplaatsen in de pijn van een ander, als je zelf al veel verdriet hebt gekend. En de grootste fout die wij, de hoogopgeleide, zelfverzekerde, wereldwijze campagne-mensen kunnen maken, is ons te laten verleiden tot het zelfde gedrag. Als wij de pijn van de onderbuiker niet kunnen aanvoelen doordat we verblind zijn door onze kindjes in Sierra Leone of Pakistan, dan is ons eigen gedrag net zo afkeurenswaardig.
En dus blokkeer ik Sjaantje niet. En ik verwijder geen woord uit de reacties van xxSanniexx1979. Ik bekijk hun profiel, lees me (voor zover mogelijk) in in hun leven en geef het campagne-team de opdracht om met zo veel mogelijk inlevingsvermogen en een klein vleugje humor een reactie te geven. “Maar als jij al die Indonesiërs zo respectloos vindt, dan mogen we van jou gelukkig in ieder geval hele beschaafde reacties verwachten, toch?”.
Internet is geen zendmedium. Mensen praten terug. En mensen vinden je niet per definitie leuk. Het is niet aan hen, maar aan jou om je in te leven en de onderbuikers dood te knuffelen.